Μήνυμα Χριστουγέννων τοῦ Πατριάρχου Μόσχας καὶ Πασῶν τῶν Ρωσσιῶν κ.κ. Κυρίλλου πρὸς τοὺς Ἀρχιποιμένας, τοὺς Ποιμένας, τοὺς Διακόνους, τοὺς Μονάζοντας καὶ πάντα τὰ πιστὰ τέκνα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας

                                                           

 

Πεφιλημένοι ἐν Κυρίῳ Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Σεβαστοὶ Πρεσβύτεροι καὶ Διάκονοι,

Θεοφιλεῖς Μοναχοί καὶ Μοναχαὶ,

Ἀδελφοί ἀγαπητοί,

 

Ἐπὶ τῇ μεγάλῃ καὶ κοσμοσωτηρίῳ ἑορτῇ τῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἱησοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως, ἀπὸ καρδίας συγχαίρω πάντας ὑμᾶς.

Σήμερον, ὅπως καὶ πρὸ δύο χιλιετιῶν οἱ ποιμένες, ἔμπλεοι χαρᾶς ἀλλὰ καὶ συγκινήσεως ἐνωτιζόμεθα τὴν θριαμβευτικὴν τῶν ἀγγέλων τὴν φωνὴν: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία (Λουκ. 2. 14). Εἰς τὸ ἄκουσμα τῶν θαυμασίων τούτων ρημάτων ἡ καρδία μας εὑρίσκει  ἀνάπαυσιν καὶ πληροῦται εὐχαριστίας πρὸς τὸν Πλάστην. Αὐτὸς ὁ Κύριος Παντοκράτωρ, Θεὸς ἰσχυρός καὶ πατὴρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος (Ἠσ. 9.6) πρὸς ἡμᾶς κατέρχεται καὶ εἰς τὸν κόσμον γεννάται ὡς εἷς κοινὸς ἄνθρωπος. Ἐφαρμόζεται ἡ προφητεία τοῦ Προφητάνακτος, τοῦ ἐν Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ λέγοντος: ἔλεος καὶ ἀλήθεια συνήντησαν, δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη κατεφίλησαν· ἀλήθεια ἐκ τῆς γῆς ἀνέτειλε, καὶ δικαιοσύνη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψε (Ψαλ. 84. 11–12). Καὶ ἰδοὺ γέγονε: Παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν (Ἠσ. 9. 6), ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον (Ἰω. 3. 16).

Κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ἱστορίας ἡ ἀνθρωπότης ἀνεζήτει ἐναγωνίως τὸν Θεὸν, νοσταλγοῦσα τὴν ἀπωλεισθεῖσαν κοινωνίαν μετὰ τοῦ Δημιουργοῦ αὐτῆς. Ἀνταποκρινόμενος εἰς τὰς προσπαθείας ταύτας, ἀνταποκρινόμενος εἰς τὰς ἀπλωμένας πρὸς τοὺς οὐρανοὺς καρδίας καὶ χεῖρες ἀνέδειξεν ὁ Κύριος τῷ ἀνθρωπίνῳ γένει τὴν ἀγάπην Αὐτοῦ, ὁ Ἴδιος ἄπλωσε ἡμῖν τὴν χείρα Αὐτοῦ τῆς σωτηρίας. Ἐν τῷ Ἰησοῦ Χριστῷ, μετὰ τὴν πάροδον πολλῶν χιλιετιῶν, συνήντησαν τελικῶς ὁ Θεὸς καὶ ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἑνώθησαν τὰ οὐράνια μετὰ τῶν ἐπιγείων, ὥστε νά πληρωθοῦν αἱ πνευματικαὶ προσδοκίαι τῶν υἱῶν καὶ τῶν θυγατέρων τοῦ Ἀδὰμ.

Ἐν τῷ γεγονότι τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἐφανερώθησαν ἡμῖν ταυτοχρόνως τόσον τὸ Μυστήριον, ὅσον καὶ ἡ Ἀποκάλυψις, ἄλλωστε ἀδυνατεῖ ἡ ἀνθρωπίνη διάνοια νά κατανοήσῃ εἰς τέλος τὸ πῶς ὁ Δημιουργὸς καὶ Προνοητὴς τοῦ Σύμπαντος, ὁ κατά φύσιν Ἀπεραντος Θεὸς, κατέρχεται εἰς τὸν βασανισμένον τῇ ἁμαρτίᾳ κόσμον καὶ ἀποκαλύπτει Ἑαυτόν ὡς ἕν ἀβοήθητον Βρέφος, τὸ Γεννηθέν ἐν τῷ Σπηλαίῳ, ὅπου οἱ ποιμένες καὶ τὰ κτήνη εἴχαν καταφύγιον ἀπὸ τῆς κακοκαιρίας. Δόξα, ἡ ἀποδιδομένη ὑπὸ τῶν ἄνω δυνάμεων, ἡ κηρυττομένη ὑπὸ τῶν σοφῶν τῆς Ἀνατολῆς καὶ ἡ μαρτυρομένη ὑπὸ τῶν ἀπλῶν ποιμένων, ἀναγγέλλεται εἰς τὰ πέρατα τῆς γῆς. Ταῦτα πάντα ἀνακαλύπτουν ἡμῖν τὸ βάθος τῆς ἀφάτου σοφίας τοῦ Θεοῦ, καθιστάντα ἡμᾶς κοινωνοὺς τοῦ κεκαλυμμένου Τραδικοῦ σχεδίου διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου.

Γνωρίζομεν τώρα: Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ (Ἰω. 3. 16–17). Καὶ ἰδοὺ, δικαιωθέντες οὖν ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ καὶ τὴν προσαγωγὴν ἐσχήκαμεν τῇ πίστει εἰς τὴν χάριν ταύτην ἐν ᾗ ἑστήκαμεν, καὶ καυχώμεθα ἐπ᾿ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ…ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος ῾Αγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν (Ρωμ. 5. 1,2, 5).

Σκύψωμεν δέ εὐλαβῶς τὰς κεφαλὰς ἡμῶν ἔμπροσθεν τῆς ταπεινῆς φάτνης, ὅπου κεῖται τὸ ἤρεμον καὶ πρᾶον Βρέφος. Σκύψωμεν δέ τὰς κεφαλὰς ἡμῶν μὲ φόβο Θεοῦ καὶ δέος, ἐνθάδε γάρ ἄρχεται ἡ ἐπὶ γῆς σταυρικὴ πορεία τοῦ Κυρίοῦ Ἰησοῦ, ἐνθάδε γάρ τίθεται ἡ ἀρχὴ τῆς ἡμετέρας σωτηρίας. Σκύψωμεν καὶ, ἐγκωμιάζοντες τὸν Γεννηθέντα Υἱόν τοῦ προαιωνίου Πατρός, ἀπολαύσωμεν ἐκείνης τῆς ἀφάτου καὶ πάντα νοῦν ὑπερεχούσης εἰρήνης, ἥτις πληροῖ τὰς καρδίας ἡμῶν.

«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία, πάλιν καὶ πολλάκις ἐπαναλαβάνομεν ἐν εὐφροσύνη, ἀκολουθοῦντες τὴν χορείαν τῶν ἀγγέλων. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἥτις ἐφανερώθη ἐν τῇ Γεννήσει τοῦ Σωτῆρος, τὴν τῷ ὄντι ἐιρήνη κομίζει εἰς τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ εἰρήνη αὕτη δέν κλονίζεται ὑπὸ τῶν βιοτικῶν ταραχῶν, τῶν κοινωνικῶν ἀκαταστασιῶν ἡ ἀκόμη ὑπὸ τῶν πολεμικῶν συρράξεων, διότι ἐν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τρόπον κεκαλυμμένον τοιαύτη δύναμις κατοικεῖ, ὥστε διὰ ταύτην καταπατεῖ πάσαν θλίψιν τοῦ βίου καὶ συμφορὰν (ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνοφ. Ἀσκητικὲς ἐμπειρείες).

Καὶ ὅμως, πῶς ἀποκτᾶται ἡ εἰρηνικὴ διάθεσις τῆς ψυχῆς; Πῶς καθίσταται τις κάτοχος τῆς μεγάλης πνευματικῆς δωρεᾶς ταύτης; Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὁμοφωνοῦν ὡς πρὸς τοῦτο: ἡ ἐνέργεια τῆς εἰρήνης τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕν σπουδαῖον γνώρισμα τῆς ἐμμονῆς τούτου εἰς τὰς εὐαγγελικὰς ἐντολὰς. Ἐκ τῶν ὁποίων, ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις, ὅπως μᾶς διδάσκει καὶ ὁ Πρωτοκορυφαίος Παῦλος, δεῖ ἡμῖν ἐνδύσασθαι τὴν ἀγάπην, ἥτις ἐστὶ σύνδεσμος τῆς τελειότητος. Καὶ, κατὰ τὸ ἀποστολικὸν, ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ βραβευέτω ἐν ταῖς καρδίαις μῶν, εἰς ἣν καὶ ἐκλήθημεν (Κολ. 3.  14–15).

Τοὺς ἀνθρώπους τῆς εὐδοκίας ἀναζητεῖ ὁ Κύριος, ἐκείνους δηλονότι, οἴτινες ἀκολουθοῦν τὸν νόμον Αὐτοῦ, θά μαρτυρήσουν τὴν σωτηρίαν τοῖς έγγύς τέ καὶ τοῖς μακρὰν και τὰς ἀρετὰς θά ἐξαγγείλουν τοῦ ἐκ σκότους μᾶς καλέσαντος εἰς τὸ θαυμαστὸν αὐτοῦ φῶς (Α’ Πέτρ. 2, 9).

Φανῶμεν ἀντάξιοι τῆς ὑψηλῆς κλήσεως ταύτης, διό καὶ τὴν ὑπέρενδοξον τὴν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ θεασάμενοι, τὴν ἐν τῇ Φάτνῃ οἰκονομουμένην, φεύγωμεν τὰς ματαιότητας ὑπὲρ τοῦ κόσμου (Κοντάκιον ὄγδοον τῶν Χαιρετισμῶν τῶν Χριστουγέννων), ἀνέλθωμεν νοερῶς εἰς τὸν οὐρανὸν, δοξάζοντες τὸν Ποιητὴν τῶν ἁπάντων, καταστήσωμεν κοινωνοὺς τῆς χαρᾶς ἡμῶν διὰ τὸν Ἐνσαρκωθέντα Σωτῆρα τοὺς πέριξ ἡμῶν, ὅσους χρήζουν φροντίδος, ἀποθαρρύνονται ἤ στεναχωροῦνται.

Εἴθε ὁ Κύριος νά μᾶς ἐνθαρρύνῃ πάντας εἰς τὴν κοπιώδη πορεάν τῆς χριστιανικῆς βιοτῆς, προκειμένου καὶ εἰς ἐφεξῆς νά ἐνδυναμοῦται ἡ πίστις ἡμῶν, μήν ἐκλείπει ἡ ἐλπίς καὶ νά αὔξεται ἡ ἀγάπη, οὕτως ὥστε κατὰ τὴν εἴσοδον ἡμῶν εἰς τὴν πανήγυριν τῆς λαμπρᾶς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, ἀμετακλήτως νά κηρύττωμεν τὸ μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον (Α’ Τιμ. 3. 16), κομίζοντας παρηγορίαν καὶ εὐλογημένην εἰρήνην τοῦ Χριστοῦ εἰς τοὺς ἀνθρώπους. Αμήν.

 

Μόσχας καὶ Πασῶν τῶν Ρωσσιῶν

Κύριλλος

 

Μόσχα,

Χριστούγεννα, 2018/2019


στις άλλες γλώσσες: